همه ی ما میمیریم.
همه ما.
تمام می شویم.
یک روز همین خانه ای که سقف دارد خانه عنکبوت ها و لانه ی خفاش ها می شود،
همین ماشینی که دوستش داریم زیر باران در یک گورستان ماشین زنگ می زند،
همین بچه هایی که نفس مان به نفس شان بند است، می روند پی زندگی یشان حتی نمی آیند آبی بریزند روی سنگ مزار مان.
همین کتابهایی که به زحمت جمعشان کرده اید دست نوه هایتان پاره خواهند شد.
همین دوست دخترتان از نامردیهایتان به فرزندانش خواهد گفت.
همین رییس جمهورهایی که سرشان با دوستانتان مشاجره میکردید روزی بخاطر انتختبهایتان از فرزندانتان فحش میشنوید.
روزی می رسد که نوه یتان می آید روی قبرتان فاتحه ای می خواند و می رود.دیگر آن لحظه شما مرده اید تمام درس خواندنهای شب امتحان. تافل. انتخابات ریاست جمهوری.دلار بیست هزار تومنی. ترامپ.احتکار پوشک بچه. نارضایتیتان از وضعیت ایران. خبرگزاری بلومبرگ.رویای پولدار شدن. عشق بازی با دوست دخترهایتان. سریال گیم آف ترونز. تولد گرفتنهایتان. زیارت مشهد رفتنهایتان. شام خوردن با خانواده. چادر نماز مادرتان. خند های پدرتان.آرزو های نرسیدتان.
وحالا
کسی نمی داند در کجای تاریخ گم شده اند!
زندگی کنیم و بگذاریم دیگران هم زندگی کنند!